Discovery consists not in seeking new lands...

Discovery consists not in seeking new lands, but in seeing with new eyes...

Mijn laatste blog vanuit Zuid-Afrika.. Na vandaag heb ik hier nog één zondag te gaan, maar dan ben ik op vakantie. Mijn laptop en tablet neem ik niet mee op vakantie, dus de zondags op vakantie ga ik geen blog schrijven. De donderdags kom ik terug in Port Alfred en de zaterdags stap ik in het vliegtuig. Om nou na afloop van de vakantie nog een blog te schrijven…. Ik denk dat ik het druk genoeg ga krijgen de laatste anderhalve dag. Bovendien moet ik natuurlijk ook nog verhalen over houden om te vertellen als ik thuis ben ;). Ik zal wel kijken of ik een momentje kan vinden om foto’s te uploaden van de vakantie (als er dan wel mensen zijn die slapeloze nachten hebben omdat ik weer thuis kom, hebben ze in ieder geval iets te doen) ;)…

Deze week was verder niet een heel interessante week. Maandag was een public holiday hier (National Youth Day, dus geen Sizamele voor ons). Dinsdag en woensdag zijn Welmoed, Lynnsey en ik wel naar Sizamele geweest, deze beide dagen waren eigenlijk heel relaxed, de kinderen waren beide dagen super lief. Ook pakken de begeleidster steeds meer dingetjes op die wij daar geïntroduceerd of verteld hebben. Dit voelt erg goed eigenlijk, hoewel ik me nog altijd afvraag hoe het straks komt als wij daar weer weg zijn.. De kans dat alles in korte tijd weer gaat zoals voordat wij daar kwamen is heel groot, maar wij hebben in ieder geval gedaan wat we konden doen. Ik heb zojuist weer een aantal foto’s online gezet op mijn webalbum van Sizamele. Ja, alweer, haha! Deze foto’s heeft Welmoed een tijdje terug gemaakt daar.

Verder ben ik naast Sizamele thuis veel bezig geweest met mijn individual report, deze heb ik woensdagavond afgerond. We gingen van een feestje naar de Stendenbar, om daar nog even verder te feesten, onderweg naar de Stendenbar bedacht ik me ineens nog wat ik in mijn verslag wilde zetten.. Direct doorgelopen naar huis dus en daar de laatste zinnen aan mijn verslag getypt, waarna ik met een voldaan gevoel onder de dekens gekropen ben. Donderdagochtend hebben Lynnsey en ik nog een handover report geschreven voor studenten die eventueel na de zomer aan de slag willen bij Sizamele. Toen dit af was hebben we alles naar Uilkje gemaild, waarmee al het papier werk voor de minoren aan de kant was, iets meer dan een week voor de deadline! Hoppakeeee! Alleen nog presenteren komende donderdag en dan is alles afgerond :)!

Toen dit schoolwerk af was, heb ik met Laura geskyped, zoals altijd zijn vooral mijn lachspieren heel actief geweest tijdens dit gespek. Daarna rond een uur of drie naar C’est la Vie gegaan waar Joris en Louise al waren. Na daar eventjes gezeten te hebben zijn we met z’n drieën naar Links gegaan.. Hier zijn we rond een uur of elf, na een super gezellige avond, pas weggegaan..

Vrijdagochtend heb ik uitgeslapen, ontbeten en even lekker genikst tot de lunch. Na de lunch ben ik met Welmoed naar town gegaan voor boodschappen.. Omdat ik verder geen idee had wat ik moest besloot ik met Welmoed en Irene mee te gaan naar de computercursus in Station Hill. Na afloop hiervan ging iedereen naar een feest van Stenden in het Ferrymans hotel. Welmoed en ik vonden dit wel prima en hebben samen film gekeken bij haar op de kamer. Nouja, ik had relatief snel de binnenkant van mijn ogen gevonden en heb ruim een uur van de film gemist.. Rond half elf zijn we ons klaar gaan maken, om rond elf uur naar Snorts te kunnen lopen. Het was Joris zijn laatste avond in Snorts, dus we moesten en zouden met z’n allen op stap die avond. Uiteindelijk zijn Welmoed en ik als enigen van de hele groep om twee uur naar huis gegaan.. De rest was van te voren al afgehaakt, maar ook deze avond heb ik me weer prima vermaakt!

Zaterdag een dagje rustig aan, heerlijk wat afleveringen van Game of Thrones gekeken, ik moest toch iets bedenken om te kijken nu het streamen van the Following seizoen 2 niet meer lukt.. :) ’s Avonds zijn we met een hele kudde uit eten geweest als afscheid van Joris (hij gaat dinsdag pas naar huis, maar andere avonden waren niet handig). Zaterdag is ook de winter officieel begonnen, wat betekende dat vandaag de laatste keer champagne breakfast was. Omdat dit toch wel heel leuk was twee weken geleden en omdat er nu veeeeel meer mensen van school heen gingen, hebben ook wij besloten vandaag nog maar een keer te gaan. Om 8 uur stond dan ook de taxi voor de deur! Van de winter verder niks te merken trouwens, want relatief snel na het ontbijt zijn we in het zwembad gedoken en daar hebben tot half twee rond gehangen. Toch nog een paar goede zonnestralen kunnen vangen, zodat ik mijn inmiddels bijna verdwenen bruine kleur nog een beetje terug kon halen. De rest van de middag heerlijk op campus van de zon genoten :).

En nu zit ik dan weer binnen, op mijn bed, met mijn laptop voor mijn neus. Sinds ik de verslagen ingeleverd heb voelt het naar huis gaan heel dichtbij.. Deze week voor de laatste keer mijn kleren laten wassen op school denk ik en maar langzaam beginnen met koffers inpakken.. De kleine koffer voor de vakantie, de grote alvast met wat spullen die mee moeten naar huis.. Hoe cliché het ook klinkt, mijn tijd hier is werkelijk voorbij gevlogen!!

Ik weet de rit van Port Elizabeth naar Port Alfred op 8 februari nog goed te herinneren. Betoverd door het mooie landschap, wat zoveel groener en heuveliger/bergachtiger is dan ik ooit gedacht had (ga dus NIET af op de beelden van National Geographic en zulk soort zenders). Mijn ogen waren volledig gericht op het landschap en de stralende zon.. Tot mijn ogen, vlak bij Alexandria, langs de snelweg een soort doolhof van gekleurde huisjes vonden. De welbekende townships.. Het woord was niet onbekend. Toch brengt het een apart gevoel met zich mee als je het voor het eerst ziet.. Een paar dagen later stond ik er zelf midden in.. Afgelopen weken heb ik gewerkt bij een creche in Bathurst, een grote township in de buurt van Port Alfred. Ook heb ik behoorlijk wat ritjes door Nemato & Station Hill mogen maken. Sommige mensen leven onder zulke bizarre omstandigheden…. Ik geloof dat ik er niet eens woorden voor kan vinden. Ik heb veel verhalen gehoord van de mensen binnen townships en heb er zelf twee dagen en een nacht mogen verblijven. Een ervaring rijker, ook al sliepen wij dan nog gewoon in een “normaal” huis!! Na twee rondes lopen door townships (Nemato & Thornhill) met het vrouwtje waar ik sliep, ben ik wel weer even met twee benen op de grond gaan staan... Wat zeur ik eigenlijk? Wat zeuren wij Nederlanders überhaupt? We hebben helemaal niks te klagen..

Ik herinner mij het college culturele sensitiviteit wat we hier in de eerste week hebben gehad nog als de dag van gisteren. De woorden van Mr. Taai blijven nog dagelijks door mijn hoofd gaan. Hij vertelde dat je in Zuid Afrika en zeker binnen de Xhosa-cultuur, gerespecteerd wordt alleen al om het feit dat je mens bent. Je leeft, dus je verdient respect. Anders natuurlijk dan in Nederland, waar wij verwachten dat ieder ander ons respecteert, maar anderen onvoorwaardelijk respecteren… Dat schiet er, in mijn ogen, nog veel te vaak bij in..

Maar naast de vele mooie dingen die dit land te bieden heeft, heb ik ook de minder mooie kant mogen ervaren. Voornamelijk de omgang met kinderen bezorgd me nog regelmatig een knoop in mijn maag. Ik kan het maar niet beseffen dat kindermishandeling hier eigenlijk min of meer ‘geaccepteerd’ is. In de eerste module heb ik een gesprek gehad met een vrouw van ‘Child Welfare Port Alfred’, een gesprek wat veel indruk op mij gemaakt heeft. Hoeveel kinderen er hier wel niet geestelijk en voornamelijk lichamelijk mishandeld worden, bah. Ook op de crèche gaan twee van de drie begeleiders af en toe erg ruw met de kinderen om. Op een normaal volume praten met de kinderen, uitleg geven waarom iets niet mag, dat is hier vaak niet aan de orde. Schreeuwen en slaan (met de hand, een natte theedoek, noem maar op) is iets wat te vaak gebruikt wordt als je het mij vraagt.. Keer op keer gruwel ik er weer van als ik het zie of hoor gebeuren en elke keer weer grijpt het me bij mijn strot. Dat went écht niet..

Maar dat is niet het enige waar ik mij over heb verbaasd hier in Zuid-Afrika. Het gene waar je hier ook zo ongeveer dagelijks mee geconfronteerd wordt is het verschil tussen armoede en rijkdom. Deze twee liggen heel dicht bij elkaar in Zuid-Afrika, zo ook in Port Alfred. In het dal, langs de rivier loop je door een bijna westers aandoend dorp. Vervolgens een stukje hoger gelegen sta je midden in een omgeving waar diepe, soms uitzichtloze armoede heerst. De harmonie van Port Alfred is hier verdwenen, wat overblijft is eigenlijk een troosteloze bende. Vol vuilnis, loslopende dieren, schamele huisjes van gekleurde afvalstenen of een aantal golfplaten. Hoe de mensen hier leven is onbeschrijflijk. Een deel van de zwarte bevolking maakt dagelijks de oversteek van de diepe armoede naar de rijkdom van de blanke bevolking. Ze werken in het centrum: in de supermarkt, in restaurants of ze maken huizen schoon. Dit allemaal om ’s avonds weer terug te keren naar de leegte. Gelukkig onderneemt ook de Zuid-Afrikaanse regering actie! Ze bouwen huizen en asfalt wegen om de levensstandaard in de townships te verhogen. Dit zorgt er voor dat er steeds meer bewoners in stenen huizen wonen en dat de criminaliteit in de townships afneemt.

Wat ik uitgelegd heb klinkt allemaal wel heel triest misschien, maar de mensen binnen de townships maken veel goed. Ze leven hun eigen leventje, waarin ze roeien met de riemen die ze hebben. Ergens is dat leventje best wel inspirerend. Het is zaak verder te kijken dan de golfplaten! Er is namelijk veel levensvreugde, trots, verbondenheid en ubuntu te zien. Ubuntu betekend letterlijk: ‘Ik ben, omdat wij zijn’. Dit hangt heel nauw samen met dat onvoorwaardelijke respect wat ik eerder benoemde. Mensen zijn mensen en geen mens is anders. Hoewel het woord respect niet eens genoeg is om Ubuntu te beschrijven, het is het woord wat het dichtst bij komt vermoedelijk. Ubuntu geldt niet alleen voor de bewoners van de townships onderling. Ook ik werd volgens de principes van Ubuntu behandeld. Ze doen me geen kwaad en proberen me te helpen waar ze kunnen. Ik probeer precies hetzelfde voor hen te doen. Toch heb ik het soms ook wel lastig gehad met dit begrip... Een huisje in een township binnen gestapt, geen zitplaats vrij, maar voor mij wordt zitplaats vrijgemaakt, bij wijze van een hele bank. Ik vraag me dan snel af of het respect is of een soort nawee van de apartheid? Gelukkig wordt hetzelfde gedaan voor de eerste beste volgende die het huis binnenstapt, waardoor het gevoel alweer veranderd.. Maar toch, blijft er een apart gevoel bij zitten, ik geloof niet dat ik het kan uitleggen..

Ik ben meer dan verliefd geworden ben op dit mooie land, haar inwoners en in het bijzonder de mensen in de townships. De kinderen daar zijn om mee te nemen in mijn koffer naar Nederland, allemaal, stuk voor stuk. Als het kon en ik zou dan al mijn kleding hier achter moeten laten, zou ik het doen, zonder twijfel! Maar andere bewoners van de community zijn net zo goed om in te lijsten, waar we ook kwamen we werden met open armen ontvangen. Of we nou daadwerkelijk de community aan het ‘helpen’ waren of niet… Je krijgt hier zoveel terug van de mensen waar je mee werkt, daar haal je zoveel energie uit. Ook dit is iets wat niet beter onder woorden te brengen is geloof ik, maar het is meer dan geweldig! En hoewel ik in het begin op Sizamele echt op mijn tenen heb moeten lopen, kan ik nu wel zeggen dat ik ook daar mijn draai helemaal heb gevonden. Na dagen gevuld met enkel en alleen maar commentaar van mijn eigen begeleidster op het werk wat ik deed, komt sinds een tijd ook steeds meer waardering vanuit haar naar mij toe. Hoewel de andere begeleiders deze waardering wel uitspraken is het toch wel fijn als je eigen begeleidster dat ook doet.

Mijn project werk hier zit er bijna helemaal op en ook aan het schoolwerk komt langzamerhand een einde. In de allerlaatste week hier nog lekker op vakantie! Een bezoekje brengen aan Durban, doorreizen naar Sodwanna bay en terug naar Port Alfred via Drakensbergen en Port St. Johns. Een reis waar ik al een tijd naar uit kijk. Verder wil ik optimaal gaan genieten van het mooie land, de leuke mensen en vooral van de geweldige kinderen op het project, die elke keer dat ik daar ben mijn hart weer stelen.

Zelf heb ik ontzettend toffe dingen gedaan naast school en project. Een safari op een olifant, een olifant voeren. Ik heb gesurfd, met een leeuw en twee tijgers geknuffeld, drie safari’s gedaan in Schotia en een vakantie gehad samen met Bonne, waarin we ook geweldige dingen hebben gedaan: een giraffe geaaid, een paar geweldig mooie hikes gedaan, naar Robben Island geweest, mijn tante ontmoet en een dag er heerlijk op uit geweest samen met haar, een tocht door de cango caves gedaan, uit een vliegtuig gesprongen en van een brug gesprongen met een elastiek aan onze voeten. Verder heb ik ontzettend leuke mensen leren kennen, waarvan ik een aantal honderd procent zeker in Nederland nog ga zien!!

Ik heb zin om naar huis te gaan, daar weer bij de mensen te zijn bij wie ik heel graag ben, om weer aan het werk te gaan bij Yankee Doodle en ook om weer een week weg te gaan met TOF Vakanties. Toch blijft het heel dubbel, afscheid nemen van dit mooie land, met haar mooie mensen. Afscheid nemen van de campus & de studenten daar. En… Afscheid nemen van de kinderen van Sizamele! Maar dat zie ik volgende week of die week daarop allemaal wel, nu eerst genieten van alles om me heen, om vervolgens thuis weer te genieten van de mensen die ik daar om me heen heb :). Voor dat ik het weet zit ik weer in het vliegtuig terug naar huis, met volle koffers.. Vol met bagage, maar vooral overvol aan ervaringen vermoed ik!

Ik heb veel mogen meemaken en ik heb hier vooral veel geleerd. In Nederland heeft men de mond vol over de integratie van buitenlanders. Sinds ik hier een half jaar ben geweest besef ik pas hoeveel dingen in ons dagelijks leven eigenlijk cultuur gebonden zijn. Een simpel voorbeeld? Wij begroeten iemand met de hand, als je die gene goed kent misschien met drie zoenen en/of een knuffel. Hier werkt dat niet zo.. Je omhelst elkaar en geeft dat één kus. Het liefst een vol op de mond volgens mij. Gelukkig mik je als Nederlander op zo’n moment relatief snel op de wang en is de recht-op-de-mond-kus redelijk gemakkelijk te voorkomen.

Ik ben de periode hier tot een, voor mijzelf, belangrijke conclusie gekomen: Ik hoef geen warm eten elke dag (of soms zelfs meerdere keren per dag), ik hoef geen warm water als ik douche, ik heb helemaal niet zoveel ruimte nodig en ook mijn tv/laptop etc. heb ik niet perse nodig. Het gene wat ik nodig heb is een beetje waardering voor het werk wat ik ergens verricht, de tijd en energie die ik ergens in steek. Ook ben ik gaan inzien hoe je anderen kunt ‘empoweren’ door te waarderen wat ze doen, hoe ze leven, noem maar op. Eigenlijk is alles best simpel, we maken het ons zelf misschien wel veel te moeilijk..

Ik heb tot nu toe nog geen enkele seconde spijt gehad van mijn keuze om hier heen te gaan. En ik geloof ook niet dat ik er ooit spijt van ga hebben! Ik heb me kunnen ontwikkelen, op zowel persoonlijk als op professioneel gebied. Ik ben geconfronteerd met minder leuke dingen, maar heb optimaal genoten van de mooie, geweldige dingen! Ik weet zeker dat ik dit land over een x aantal jaar weer ga bezoeken! Ik heb een grote hoek van het land nog altijd niet gezien en er zijn gewoon een paar plaatsen waar ik echt mijn hart verloren heb, daar moet en zal ik naar terug..