White girls don't eat!

Zo, mijn eerste project dag zit er op. Hier even een frustratieblog van mijn kant, maar om ook te laten zien aan anderen dat het leven echt niet altijd zo mooi en goed is als dat het soms lijkt.. Want pas als je binnen een project werkt zie je echt alles...

Vanochtend wel weer met open armen ontvangen op ons project. Het was tassen dumpen op kantoor en daarna gelijk de eerste kinderen hun ontbijt voeren. Tóch stiekem wel weer heel leuk hoor, om weer kinderen te voeren.. Na het ontbijt was het tijd om liedjes te zingen, ik was ingedeeld bij de groep met kinderen van 1-2 jaar ongeveer, niet mijn voorkeur, maar het leek me wel leuk. Een aantal Xhosa liedjes, waarvan ik enkel de gebaren heb meegedaan en een aantal Engelse liedjes die ik wel snel al mee kon zingen. De kinderen vonden dit prachtig, want het Engels wat hun spreken wordt alsnog opgevuld met de ‘klikjes’ uit het Xhosa, iets wat ik niet kan/doe natuurlijk. Vervolgens heb ik met een aantal kinderen nog wat tel oefeningen gedaan in het Engels, voor die kinderen bijna onmogelijk want ze weten de cijfers tot 10 in het Xhosa nauwelijks.

Daarna was het tijd om te vrij spelen. Al het speelgoed werd van de kast geplukt en aan de kinderen gegeven. Het speelgoed is hier bijna allemaal kapot, scherpe randen en alles (ik heb een mooie snee in mijn arm nadat ik speelgoed aangaf aan een kindje). Maar dat die kinderen daar mee spelen, is verder niet erg natuurlijk… De groep naast ons (gewoon in dezelfde ruimte), tevens de groep waar Lynnsey op staat, ging kleuren met wasco. Al snel liepen er een aantal kinderen van de groep waar ik op zat met wasco rond, ik mocht dit niet afpakken van de begeleidster van mijn groep. En toen ik een tijdje later bezig was met wasco uit monden en neuzen te plukken bij de kinderen, was ze helemaal niet blij met mij. Volgens haar was het hier normaal om de kinderen zelf te laten ervaren dat het spul niet is om op te eten/in je neus te stoppen. Je moest ze laten stikken/kokhalzen, anders zouden ze het niet leren. Ik kon dit niet laten gebeuren en met veel, heel veel, commentaar van mijn begeleidster heb ik toch alle wasco afgepakt en uit mondjes/neusjes gehaald.

Toen de andere groepen naar buiten gingen om te spelen, haalde mijn begeleidster een glijbaan en een wipwap van buiten. De glijbaan werd met de kant waar de kinderen vanaf glijden tegen de kast aan gezet. Kortom, als de kinderen hier al zouden gaan, zouden ze óf de kastpoot tussen hun benen krijgen of met hun hoofd tegen de kast knallen. Ik heb deze glijbaan toch maar gedraaid, nadat een kereltje met een knappe bult op zijn hoofd huilend naar mij toe kwam. Ook hier was mijn begeleidster niet blij mee, maar toen ik vervolgens anderhalf uur lang die kinderen op de glijbaan heb getild en ze eraf heb geholpen was ze wel heel blij met mij. Ook dit ging niet zomaar, de kinderen bijten/slaan/schoppen/knijpen elkaar gerust. Als iemand op het trappetje van de glijbaan staan wordt die er zonder moeite afgetrokken door de ander. De begeleidster doet hier weinig aan. Even gaan er wat, voor mij onverstaanbare, woorden door de ruimte. Twee van de 20 kinderen kijken om en de rest gaat door met wat ze deden. Nog wat woorden, wederom onverstaandbaar, op volume iets harder, door de ruimte… Geen enkel kind kijkt om, ze blijven aan elkaar trekken en doen. En de begeleidster legt zich er met een zucht bij neer.. Ook dit kan hier dus blijkbaar gewoon allemaal.

Wat niet kan hier is dat een kind de begeleidster bijt. Ik heb het godzijdank zelf niet gezien, maar om het te horen dat een kind een goede klap krijgt is erg genoeg. Nee, het blijft hier niet bij een corrigerende tik. Dat het kind wat de begeleidster beet een halve minuut later met een bloedneus rondloopt, kijkt ook niemand verder raar van op.. Met een naar gevoel vervolgens alle kinderen in een kring gezet voor de lunch. Een aantal kinderen moesten gevoerd worden, de rest mocht zelf eten. Na de lunch was het tijd om te slapen. Twee matrasjes (van zo’n baby ledikantje) worden op de grond gelegd en de kinderen gaan op een rijtje naast elkaar slapen. De hoofden op de matrasjes en de rest op de grond, naast het matras. Want anders past het niet. Er is een soort bedje gemaakt in de ruimte waar twee kinderen mogen slapen: het zoontje van de begeleidster en het jongste meisje van de groep. Inmiddels zag ik Lynnsey, Ingrid en de andere begeleidster al het een en ander wegpeuzelen. Zelf had ik ook wel trek, dus ik vroeg aan mijn begeleidster of ik ook wat kon gaan eten. Na een hele rare blik, kreeg ik als antwoord: “WHITE GIRLS DON’T EAT!” een hapje eten zat er voor mij niet in dus. Van het vrouwtje van de keuken kreeg ik een schaaltje met twee pruimen, toen ik deze wilde aannemen werd ik zo ongeveer dood gekeken door mijn begeleidster.. Een half uur later had ik dan toch de moed verzameld om te vragen of ik een pruim mocht pakken.. “Just one” was het antwoord. Nadat ik een pruim had gegeten werd het schaaltje richting Lynnsey en Ingrid gebracht, Lynnsey heeft een halve pruim gegeten, de andere helft heb ik gekregen. Skattie dat het is!

Welgeteld waren er twee kinderen die gelijk gingen slapen. De rest was meer aan het ouwehoeren.. De begeleidster vertelde mij dat ik moest zorgen dat de kinderen steeds weer gingen liggen.. Dus als ze op stonden, moest ik ze weer neer leggen. Intussen werden de eerste kinderen al opgehaald door vader/moeder/broer/zus, dus van slapen kwam nog altijd heel weinig.. Mijn begeleidster vertrok en ik heb nog een paar keer geprobeerd die kinderen terug te leggen op hun matjes. Al snel werd dit voor de kinderen meer een spelletje dan wat dan ook. Voor mijn gevoel was het onbegonnen werk en ook bij de andere groepen werd er niet echt geslapen, op een paar kinderen na.

Nadat uiteindelijk alle kinderen weg waren, was het tijd om op te ruimen en alles klaar te zetten voor de groep morgen. De sfeer was ineens heel anders, in no time was al het werk gedaan. En nadat we even wat gedronken hadden (hier is overdag ook geen tijd voor), was onze bus terug naar Port Alfred er ook al! Blij dat ik daar weg kon, ondanks dat de kinderen wel helemaal geweldig waren. Nu braaien met allemaal leuke Botmill mensen en dan zie ik volgende week dinsdag wel hoe het dan komt op project.. Deze frustratie ben ik nu hopelijk een beetje kwijt, vol goede moed verder! :)